گفتگو با یاسر بختیاری، رپر محبوب ایران

همیشه چهره ی مثبتی از اون در دید مردم هست، یاسر در نگاه ما باقی نمانده بلکه امروز میتوان به جرات گفت او تصویری از خود در ذهن شنونده خلق کرده که بیشتر از یک نگاه ارزش دارد. او تو را وادار به تعمق در دیدن میکند و ذهن تو را با ورد و سخنانی که از عمق یک وجدان پاک بر می آید با روحیه ی پاستلی و بی روح امروز ما به جنگ میفرستد و میتوان گفت که پیروزی چشمگیری را به ارمغان می آورد. همان طور که از همان ابتدای حضورش سیلی از زباله را در سطح کشور پدید آورد، زباله هایی به نام سی دی های شکسته. البته یاس قبل از آهنگ "سی دی رو بشکن" فعالیت داشت ولی ما موفق به کشف وی نشده بودیم. به نقل سخنش در یکی از آهنگهایش باید بگوییم: بالاخره از یک جا باید شروع کرد ...

شروع آشنایی خیلی از ماها با او، با قربانی یک بازیگر، پدر، خیانت بستگان، یک انسان بی کار، ایران، افراد کشته شده در زلزله ی بم، یک خودفروش، خودکشی یک انسان، درد، خیانت عاطفی نوزاد ناخواسته و ... آغاز شد و قیمتی بس گزاف دارد. با این وجود او با من در مورد کسانی حرف میزند که از حضورش راضی نیستند.

یاس میگوید: از حضور کسانی که به اصطلاح به من دشمن میگویند ناراحت نیستم. همه با هم فعالیت میکنیم. هر کسی که لیاقت دارد و میتواند پیشرفت کند، بکند. من خواهان پیشرفت هر ایرانی و در نهایت ایران هستم.

او با اشاره به اینکه افراد صاحب نظر، سبک رپ را به روزنامه خوانی و حرف زدن تشبیه کرده اند، در مورد یکی از فرق های رپ و پاپ میگوید: در سبک پاپ حدود 3-4 بیت را در یک آهنگ جای میدهند. اما در یک آهنگ رپ میتوان 30 بیت را هم جای داد. یاسر در ادامه میگوید: من برای پاپ خواندن صدای بدی نداشتم، اما ترجیح دادم رپ از شاخه ی اجتماعی را سبک خود قرار دهم؛ چون سختی هایی که کشیدم باعث شد چیزهای زیادی را ببینم و تجربه کنم و این احساس در من به وجود آمد که خود را مسئول بدانم که خوبی ها و کارهای اخلاقی را به مردمم یادآور شوم. در بعضی از مواقع، تجربیاتم و حوادث تلخ زندگیم را به آهنگ میکشم، با این حال در انتهای هر آهنگ از امید به بهتر شدن و ساخت و ساز تک تک خودمان و به طبع وطنمان، ایران سخن میگویم.

همچنین می افزاید: من به پاپ و راک علاقه دارم و از شنیدن آهنگهای این سبکها لذت میبرم، اما دلیل انتخاب سبک رپ این بود که در پاپ و راک تمرکز شنونده بیشتر بر روی صدای خواننده است و زیاد به متن آهنگ توجهی ندارد. اما در هیپ هاپ تمرکز و دقت شنونده بر روی تکست (متن) هستش. من حرفهای زیادی برای گفتن دارم ... و اینکه دوست داشتم زندگیم و سختی های زیادی که در زندگی کشیدم را به صورت داستان وار که درخور سبک هیپ هاپ هستن، بیان کنم.

به قول نویسنده بزرگ عنصر المعانی کیکاووس: و بدان که از همه ی هنرها بهترین هنر سخن گفتن است. یاس از این هنر بهره مند است و سعی در استفاده درست از آن را دارد.

یاس میگوید: متاسفانه ما ایرانی ها یک خصیصه ی بدی داریم و آن هم اینست که هیچ اشتباه و ضعفی را گردن نمیگیریم؛ من میگویم ما ایرانی ها چنین مشکلی داریم چرا که این فقط به ایرانیان داخل کشور محدود نمیشود بلکه ایرانیان خارج از کشور نیز گرفتار این ویروس هستند. من به اندازه حقی که وطنم به من داده و قدرتی که در قلم و صدایم که هر دو از قلبم نشئات میگیرد، سعی در اصلاح این گونه مسائل دارم.

یاس بارها تاکید میکند که خانواده اش چقدر برایش عزیز است. این روزها که دیگر کسی به هویت خانواده و چارچوب مهر و محبت آن پای بند نیست، یاس سخت در تلاش است که حفظش کند.

یاسر در آهنگش به خود لقب پسر ایران را اختصاص داده. وقتی در این باره از او می پرسم، میگوید: به خاطر علاقه و نزدیکی ای که بین خود و ایران حس میکنم و این احساس وطن پرستیم، من این لقب را برای خودم انتخاب کردم.

یاسر از اشعارش میگوید که از حوادث واقعی نشئات گرفته. از یاس در مورد آهنگ "پیاده میشم" می پرسم و او خاطره ای را تعریف میکند: یک روز که تو اتوبوس نشسته بودم و داشتم آهنگ گوش میکردم به خیابونا خیره شده بودم، یهو دختری رو دیدم که در پس آرایش غلیظش چشم های خیلی معصومی داشت، کنار خیابون آروم و قرار نداشت. بالا پایین میرفت، دور و برش رو نگاه میکرد، خیلی اضطراب داشت. یه زانتیا جلوش وایساد، دو نفر تو ماشین بودن؛ یکم باهاشون حرف زد و موقع سوار شدن ناگهان سرشو بالا برد آسمونو نگاه کرد ... سوار ماشین شد و رفت. نگاه اون دختر ... من اون لحظه فقط آرزو کردم پیاده شه.

یاسر میگوید: فیلمی درباره زندگی "توپاک" و دوستان صمیمی اش ساخته شده که آهنگهایش در آن فیلم پخش میشود.

همین طور یاس در فیلمی به نام "راک آن" حضور دارد. این فیلم درمورد راک زیرزمینی هستش و بعضی از راک بندها درمورد رپ بدگویی کردن. یاس میگوید: من با توجه به زیرزمینی بودن رپ و راک در ایران به دلایل پیشرفت رپ نسبت به راک اشاره میکنم و میگویم ما نباید با هم مشکل داشته باشیم.

یاسر در ادامه حرفهایش مسئله مهمی را عنوان میکند: در جایی مطرح شد که من در کارهای قدیمی ام درمورد مسایل خیلی مهم و قابل رویت حرف میزدم در صورتی که الان به مسایل سطحی تر توجه میکنم. در جواب این حرف باید بگویم که یاس قبلا از بالا به این جامعه نگاه میکرد اما الان من داستان های اجتماع رو تقسیم کردم و دارم از دونه دونه مشکلات جامعه حرف میزنم. اونم تو 3-4 دقیقه که همه ی جزئیات رو هم بیان میکنم. خیلی ها دوست دارن که من همون یاس قدیمی که تو مشکلاتش غرق بود، باشم. اما میخوام بهشون بگم ما انسانیم و به ادامه زندگی امید داریم و روز به روز برای بهتر شدن و پیشرفت تلاش میکنیم. ما نباید از پیشرفت خودمون خجالت زده باشیم و اون رو پنهان کنیم. چرا؟ واقعا چرا ما خیلی مواقع از کار خوبی که انجام دادیم خجالت زده ایم و میخوایم هنوز خودمونو همون آدم قبلی که ضعف های زیادی داشت نشون بدیم.

نکته بعدی که دلم میخواد ازش بگم اینه که چرا بچه های ما تو رپ پیشرفت نمیکنن و هنوز 10-12 نفر که از اول بودن مطرح اند و همون جا موندن فقط تعداد انگشت شماری بالا اومدن. میخوام بگم که بچه ها مثلا میان درمورد درد میخونن و میگن این خونه، خونه ی درده، سخته، من درد و غم دارم. اما بچه ها نمیان از این که چرا درد دارن، چرا این خونه خونه ی درده رو بگن. اونا راه حلی رو بیان نمیکنن. اصلا از خونه ای که ازش حرف میزنن حتی درش رو نمیکوبن، در رو باز نمیکنن که ببینن پشت اون در چیه و بخوان با مشکلات درگیر بشن و باهاش مبارزه کنن. اینه که تو رپ پیشرفت چشم گیری نداریم.

نکته ای که یاس را از بقیه متمایز کرده، قدرت درک او از هر لحاظ است. در زمانی که ما در خودمان گم شده ایم و بقیه را فراموش کرده ایم، کسی پیدا شده که برای ما میخواند. با وجود شرایط نابسامان اقتصادی و سیاسی حاضر، یاس آهنگی را برای فروش به بازار عرضه نمیکند و آهنگهایش از طریق اینترنت و یا دست به دست در بین مردم پخش میشود. او نمیتواند در میهن خود کنسرت داشته باشد؛ یعنی هیچ رپری در ایران نمیتواند از این سهم برخوردار شود. با این همه محبتی که یاس به هموطنان خود دارد، واقعا ما چقدر به او محبت میکنیم؟! چقدر جواب محبت هایش را میدهیم ...